Even geduld a.u.b.
Op donderdag komt nu de huishoudelijke hulp, tegenwoordig. Tof wijf.
Spreekt Arabisch, Meneer begrijpt haar goed genoeg en ze heeft engelengeduld.
Wel merk ik dat het enorm scheelt als ik er ben.
Dus ben ik er op donderdagochtend.
Meneer achtervolgt haar namelijk door het 'huis' als een klein eendje z'n moedereend. Alleen geeft dit eendje commentaar op werkelijk álles wat ze doet.
Legt zij een stapeltje was in de kast op plank A, dan wil hij het op plank B.
Verschoont ze zijn bed en stopt het dekbed rondom in, dan zegt hij dat niks ingestopt moet worden.
Zijn zeep links op de wastafel liggen en er moet een groen washandje, geen blauwe.
Doet ze zijn afwasje op het aanrecht, dan zet ze het volgens hem steevast op de verkeerde plek weg.
Het commentaar. Op een toon..... Zucht. Hij is zo slecht leerbaar.
Ik heb hem al een keer aangetroffen in discussie met de zorg, dan wordt hij echt grof in de mond zelfs.
Het zal het herseninfarct zijn, de afasie, het woorden kwijt zijn, de onmacht en de frustratie om adequaat te kunnen formuleren wat hij wil of nodig heeft.
Maar het vraagt wel iets van de mensen om hem heen.
Jammer dat velen interculturele communicatie niet eigen is.
Ik blijf zijn gedrag zien als een ongevraagde bijkomstigheid van het infarct en probeer het hem niet persoonlijk aan te rekenen.
Van andere mensen kan hij niet op zoveel begrip rekenen, en dat begrijp ik ook.
Desalniettemin heb ík nooit mot met Meneer en heeft hij mij nog nooit onbeschoft toegesproken. Ik heb niet het idee dat hij nou zozeer alles van mij pikt, maar ik leg wel alles uit, vooral bij onbegrip.
Hij presteerde het vandaag om, terwijl zij aan de ene kant van de kamer iets wegruimt, iets anders overhoop te trekken - men neme: tig big shoppers in de inloopkast - om haar vervolgens de opdracht te geven daar *nu* van alles in te gaan zoeken. "Mijn boormachine, ik ben zoeken".
Alsof hij die ook daadwerkelijk hier en nu nodig heeft.
Hij vraagt nogal wat geduld van iedereen die met hem te maken heeft.
Van de zorg hoor ik soortgelijke verhalen. Het is nooit goed of het deugt niet.
De WMO case-manager idem.
Als ik er ben kan ik dit soort gesprekswendingen in de kiem smoren waar mogelijk, of ik leg Meneer uit wat er nou eigenlijk gebeurt en waarom het zo gebeurt. Of ik sluit een compromis.
Het compromis van afgelopen week was bijvoorbeeld dat Meneer van de 18 Pannen die ik in zijn keukenkastjes en ovenla vond, 8 pannen mocht houden van mij (lees: exemplaren met een héle anti-aanbaklaag, mét twee hengsels, zónder scheuren in het deksel en mét handvat op het deksel.
Meneer wilde álle pannen houden. Ze waren allemaal mooi. En nodig.
Ik wilde dat hij 5 pannen behield en van de rest afstand deed.
Het compromis was:
- drie pannen van precies gelijk formaat (#waarom 3 als je maar twee pitten hebt);
- een immens grote soeppan (#waarvoor als je maar twee kleine elektrische pitjes hebt en enkel voor jezelf kookt);
- twee koekenpannen, en twee sauspannen. Nogal ambitieus in zijn 1-persoons huishouden.
En zo hadden we het ook nog even over
- hoeveel kruiden een mens mogelijkerwijs in koffiecreamerpotten in zijn keukenkastjes mag proppen;
- hoeveel grote doosjes import groene thee je possibly weg kan drinken;
- hoeveel kilo uien je weggegeten krijgt voordat de fruitvliegjes ermee vandoor gaan.
We agreed to disagree.
