sperziebonen

Maandagochtend stond ik 09.05 sharp voor zijn deur om naar het ziekenhuislab te gaan.

Nooit te vroeg komen want dan is het aankleden, corset, prothese, 't pufje en druppeltje nog niet gedaan en grijns je voor je het weet naar een oude man in een boxershort vol gaten. No thank you.

Is ie er al vandoor.

"Het potje urine was nog niet dichtgedraaid of hij ging in de startblokken", zegt de thuiszorg. Hij is gelijk met de thuiszorg de deur uit gegaan. Met potje, en zonder lab-formulier.

Ik zou gisterochtend met hem naar het ziekenhuis gaan. Er moest urine- en nuchter bloedonderzoek gedaan worden voor twee artsen van twee disciplines. 3 formulieren lagen er voor klaar. Dus ik op het whiteboard gekalkt dat ik maandagochtend voornemens was deze lab-formulieren te "verzilveren". Of de thuiszorg even bij een potje ochtendurine wilde assisteren. Dat krijgt hij niet voor elkaar met een verlamde arm. Zonder knoeiboel. Niet Mijn Piece Of Cake.

Ik doe administratieve regeldingen tussen wal en schip, taxi Meneer van hot naar her, maar piemeldingen laat ik mooi aan de professional over.​

Ik visualiseerde hoe hij daar dan straks bij de balie stond.

Zonder formulier, zonder verwijzing.

Wars van wat mensen van hem vragen en geen snars begrijpend van de spreektaal. Mét een potje urine.

En dan de blik van de baliemedewerker.

Ik gokte dat hij wel weer met dat potje retour zou komen.

Rest van de dag geen tijd voor hem gehad, andere dingen gedaan.

(M'n zolder leeghalen na de recente ontdekking van een rattenplaag, bijvoorbeeld. Daar had ik ook geen zin in, maar het moest.

Plus kinderen van school halen, speel-dates faciliteren.)

Vandaag kwam ik weer. Was ie er weer niet. De hort op. Ik bel maar.

"Eén oer ik ben thaus", riep hij desgevraagd en hing gelijk op.

Hij was naar de dinsdagmarkt in Zuid, gokte ik.

Een uur later, het kan nog net voor ik lunchbeurt heb op school, sjees ik nog een keer langs. Dat hij thuis is, zie ik al op de kruising. Er ligt namelijk een spoor van verse sperziebonen all over het fietspad, naar zijn flat, zijn hal, zijn voordeur.

De plastic zak was kapot, denk ik.

Het potje urine lijkt geaccepteerd te zijn in het ziekenhuis. Hij heeft het in het ziekenhuis afgegeven, zegt hij. En hij kreeg het niet meer terug. Nou maar hopen dat ze wel enig idee hebben wat er met de inhoud van dat potje moest gebeuren.