potje. dekseltje.

Afgelopen week een afspraak op afd. radiologie voor een echo van de nieren.

Kom ik hem ophalen, is ie al weg.

Thuiszorg weet van niks.

Ik gok dat ie alvast onderweg is gegaan.

Heeft ie dan toch een soort van tijdsbesef?

Vlakbij het ziekenhuis heb ik hem ingehaald, inderdaad, op z'n scootmobiel.

Hij vond dat ìk te laat was. (Ehm, nee, ik was zelfs 10 min. vroeg.) Dus was ie maar vast gegaan.

Zonder ook maar om zich heen te kijken rijdt ie zó, diagonaal de weg over. Mijn hart maakt een sprong omdat ik hoor dat er een bus aankomt van achteren, en ik een scooter en een auto aan de overkant zie.

Niks over z'n schouders kijken, voorrang verlenen aan rechtdoor gaand verkeer in tegengestelde richting, welnee. Hoppa!

Ik gebaar verontschuldigend en begrijpend naar de toeterende bestuurders...

Tegen de tijd dat hij het ziekenhuis in reed, had ik hem aan z'n verstand gepeuterd dat er een reden was dat ik hem op kwam halen: we moesten namelijk naar een andere ziekenhuislocatie, 5 km. verder.

Echt?

"Ja, echt. En dat stond op je whiteboard onder de klok." Hoor.

Desondanks reed hij stug door naar de balie.

We maken wel een nieuwe afspraak, dacht ik.

Maar de baliemedewerker was zo vriendelijk hem tussen de afspraken van die ochtend te shuffelen.

"Kijk jij", zegt Meneer dan tegen mij. "Zíj maken foutje. Ziekenhuis. Niet goed. Gelukkig, zij maken nu goed."

Ik denk maar zo, ik zeg maar niks.

Toen we wegreden naar de uitgang viel mijn blik op iets geels in het voorvakje van zijn scootmobiel.

Het was het dekseltje, het was het potje urine van maandag.

Het was nu donderdag.

Gevuld. Niks afgegeven, dus.

Heb hem naar huis laten rijden en ben nog even teruggelopen naar het lab.