Hoe ik Meneer leerde kennen | Jouw zorg, mij(')n zorg
Hij is onderweg.
Naar de berging van zijn doorgeroeste scootmobiel.
Zijn prothese liet hem in de steek.
Bij zijn valpartij, 's ochtends om negen uur -goddank op straat in het zicht van de buitenwereld- kwam hij niet meer overeind.
Ik was ook onderweg.
Naar huis. Reed mijn straat in na het boodschappen doen en registreerde vanuit m'n ooghoek een opblaaspop bij de hoek die wapperde in de wind. Ik bedacht hoe onzinnig en lelijk ik opblaaspoppen vind.
Wie wil er nou een... Wacht. Een opblaaspop?
Naast de poort van het sociale woningbouwcomplex aan het eind van mijn straat?
Really?
Ik keek nog een keer, goed, knipperde met mijn ogen.
Het was een mens. Dat niet wapperde, maar zwaaide. Wanhopig. Om hulp.
Ik rende die kant op met de autosleutels nog in mijn hand.
Ik zie hem, vraag een schilder op een steiger next door vriendelijk om van die steiger af te komen om te helpen. Daarna moet ik het nog een keer minder vriendelijk vragen, maar hij komt uiteindelijk.
Het is een Meneer met een prothese die naast hem op straat ligt.
Hij ruikt. Naar.... vanalles.
We hijsen Meneer overeind, de schilder peert hem de steiger op en ik klik voor het eerst van mijn leven een slecht passende prothese vast onder een vieze broekspijp.
Ik breng hem thuis. Daar hebben we een half uur over gedaan.
Want hij wilde eerst de berging in de binnentuin laten zien, waarvan het slot door de PVV-buurman bleek dichtgekit als pesterij.
Waardoor hij niet bij zijn scootmobiel kon en weer terug moest lopen (200 m.) naar de voordeur.
Wat niet ging met de prothese, waardoor hij z'n afspraak miste.
Ik heb hem nog naar die afspraak gereden. Het adres bleek al maanden niet meer van de betreffende instantie te zijn. Dat zette me aan het denken. Ik vroeg me af waarom hij verward was.
Ik zag waar hij woonde, hoe hij woont.
Ik stel vragen en wacht tot hij ze begrijpt. Ik luister.
Ik besluit hem te houden zolang hij van niemand lijkt te zijn.
Ik zie waar het mis gaat en ik ga aan de slag.
Daar begint ons avontuur.
