de lift is géén speelgoed!
De nefroloog (internist gespecialiseerd in nieraandoeningen) en ik waren het er onlangs over eens dat meneer wel goed voedingsadvies kon gebruiken.
Totaal verstoorde bloedsuikerwaarden, schrikbarend lage nierfunctie, obesitas, er moest iets veranderen.
Educatie, to begin with, bepleitte ik.
Iemand die sinds z'n twaalfde geen onderwijs meer heeft gehad, heeft niet op een volwassen manier geleerd hoe zijn lichaam werkt en kan je dus niet aanspreken op gezondheidsvaardigheden - die hij niet heeft.
Er is hier een overduidelijk verband tussen de inname van bepaalde soorten voedsel (koolhydraten) en de hoge uitslag van bloedsuikers. Maar dan moet je wel snappen hoe voedselopname werkt, en de interactie met insuline. En kloppende informatie krijgen. Dus: doorverwijzing naar diëtiek.
"Mét een tolk, anders heeft het geen enkele zin", riep ik. Arts akkoord, het werd geregeld. Top!
We hebben inmiddels veel afdelingen van het ziekenhuis gezien, maar hier waren meneer en ik nog nooit geweest. Dus we vroegen bij aankomst de weg aan de gastvrouw van het ziekenhuis. "Dat zit zo verstopt en moeilijk uit te leggen, ik loop wel even mee", zei ze.
Meneer, op scootmobiel, zoefde zonder te wachten een andere gang in. Naar de verkeerde lift.
Ik op een draf erachteraan. Omslachtig kerend ter hoogte van een wachtkamer (enig besef van de draaicirkel van zijn scootmobiel zou handig zijn) waarbij meerdere mensen voor hun eigen schenen kozen en even opstonden.
Goede gang in.
"Voorbij de tweede klapdeuren naar links", zegt mevrouw, terwijl meneer wederom op de klapdeuren af stuft.
Ik grijp hem letterlijk aan zijn jas als hij gas wil geven richting de rechtergang.
Na 10 meter is er een nauwe opening, nauwelijks gang te noemen. Daar moeten we in en daar blijkt een lift.
Een glazen dienstlift tussen 0 en -1, met een dodemansknop bij het bedienen.
Gastvrouw houdt de liftdeur behulpzaam open, na drie keer steken (draaicirkel revisited) staat meneer er eindelijk in.
En is de lift vol. En zit de dodemansknop aan zijn verlamde-arm-kant. Hmmm....
Tuut-tuut-tuut, scootmobiel wéér achteruit.
Hij lift uit.
Ik lift in.
Hij er ook weer in.
Ik hang opgekruld in de hoek, mijn handtas op borsthoogte geklemd. Voorover leunend tegen het windscherm en in zijn zure asem, kan ik nu nét de dodemansknop van -1 ingedrukt houden.
De lift komt in beweging...... en het scootmobiel helt achterover..... ik kom steeds meer klem te zitten....
Wtf?
Zijn scootmobiel stond met z'n rubberen stootrand aan de voorkant zó strak tegen de liftschacht aan, dat het is blijven 'hangen' aan de liftschachtwand. Ik stop de lift door de knop los te laten, de 0 weer indrukken en de lift gaat gelukkig weer terug. Goddank die manuele bediening.
Slapstick. Toren C. Maar dan anders. Ik schater.
Meneer hangt in een hoek van 45 graden achterover in zijn scootmobiel.
En grijnst, een beetje bang.
"Zeg mevrouw", klinkt het van -1, "de lift is geen speelgoed!! Zo gaat de lift kapot!".
Men ziet mij, maar niet het gekapseisde scootmobiel. Laat maar.
Ik pook wat aan de linker- en rechterhendel tot het scootmobiel zowel voor als achter
'los' is van de liftwand.
We belanden op -1. Ik wil zó graag koffie, nu!
Ik zwaai naar de receptioniste achter de balie (dat was die stem van net, blijkt)
want ik kan de lift niet uit als niemand de deur open doet. Ze zwaait terug. :-/
Een man in de wachtkamer staat op, met een koffiebekertje in zijn hand en houdt galant de deur open.
Tenminste, dat was zijn bedoeling.
Maar meneer gaat vol gas in de achteruit, de lift uit.
De man springt verschrikt aan de kant en in zijn vaart duwt meneer twee dubbele zitbanken van de wachtkamer 4 meter achteruit. Daarmee blokkeert hij in één vloeiende beweging een wc-deur die op dat moment net open ging.
De kantoorpalm wankelt.
"Goedemorgen, wij zijn Meneer", spreek ik amechtig. "Wij hebben een afspraak om half tien."
De tolk dept de koffie van zijn notitieblok.
