afleveren bij bezichtiging, s.v.p.
3 mei 13.30 was er dan de bezichtiging van zijn nieuwe huis. Dus stonden we daar gedrieën, Meneer, zijn neef en ik.
Neef had voortvarend doorgepakt: het meeste van wat hij nu aan noodzakelijke dingen-met-een-stekker bezat, was te vies voor woorden, dus moest opnieuw worden aangeschaft.
Een magnetron, koelkast, gasfornuis en -eindelijk- een mini-vaatwasser.
Wel zo handig als je halfzijdig verlamd bent.
Kunnen we weer zonder infectiegevaar een kopje koffie drinken daar.
Neef had al besteld bij de Mediamarkt en de aflevering op het nieuwe adres voor 3 mei 14.00 gepland. Ik vond het wel apart, afleveren bij bezichtiging, maar goed. Meneer wilde liever gisteren dan vandaag verhuizen, dus die was in zijn nopjes met deze actie.
De meneer van de woningbouw was wat later, dus we stonden net goed en wel met Oh's en Ah's te bezichtigen toen de deurbel ging.
Er was nog geen contract ondertekend, maar de jongens van de Mediamarkt reden de bestelling alvast naar binnen.... de meneer van de woningcorporatie was ook stupéfait.
We hebben getekend.
Een vrijwel nieuw 2-kamerappartement van een kéurige vorige bewoner, van wie Meneer gordijnen, vloerbedekking, planken in de berging en gordijnen, vitrage én rolgordijnen mocht overnemen voor niks. Hoe aardig.
Wanneer we gingen verhuizen, vroeg Meneer nog maar een keer.
Hoe laat de verhuizers kwamen, bedoelde hij eigenlijk.
5 mei, zei de neef.
Waarom niet vandaag? Morgen dan?
Nou, omdat wij ook nog een werkweek, schoolgaande kinderen en partijtje (neef) en werkende man (ik) hadden die een verhuizing á la minute in de weg stonden. Ofzo.
Meneer vond het maar niks. Hij bleef maar herhalen: Waarom 4 mei?
Waarom niet óp 4 mei, bedoelde hij.
5 mei heeft Neef (held!) met twee Farsi sprekende mannen de hele boel ingeladen.
Waarbij Meneer als een Pasja (پاشا) op de bank zat, aanwijzend met zijn wandelstok wat er wel en niet mee moest.
Neef en ik dirigeerden een aantal spullen die volgens hem mee moesten, tóch het zijkamertje in, uit zijn blikveld. Zijkamertje = grofvuil.
Ik moest aan Erik van der Hoff denken. Deze beschimmelde stereotoren gaat...... (rode sticker) .... niet mee! Jammerdebammer!
Een behulpzame buurtbewoner, vooralsnog enkel geïnteresseerd in oud ijzer, wilde ook wel "meehelpen". Toen ik hem tot drie keer toe moest souffleren dat we niet there and then spullen voor Meneers neus af gingen voeren naar zíjn huis, was de hulp ineens weg..
Later heeft hij nog, heel behulpzaam natuurlijk, diverse straalkacheltjes, juicers, een koelkastmotor en een aantal thermoskannen afgevoerd. Hij blij, ik blij.
Meneer is na die dag nog twee keer met me terug geweest, want hij was er niet gerust op: er mistte nog een zwarte plastic bloempot, een koffer met 50, 100 (het werden er steeds meer toen we ze niet konden vinden) cassettebandjes, en een pan met-zonder handvaten. Die hadden we toch niet weggegooid??!!
Een Russische vriendin van hem (hoe die twee communiceren is me totaal onduidelijk want hij spreekt geen Russisch en geen Nederlands en zij geen Nederlands en geen Farsi) heeft op 5 mei zuchtend alles af staan soppen wat er wél mee verhuisd was.
Ik heb me een breuk gesjouwd de afgelopen dagen om allerlei rommel #excusezlemot nog langs te rijden. Want, heel gek, de rolstoeltaxi bleek tot twee keer toe niet aan verhuisservice te doen, tot irritatie van Meneer.
De wereld zit complex in elkaar, dat blijkt maar weer.
