"Ik vroeg me af wanneer iemand er iets aan ging doen. Toen realiseerde ik me dat ik iemand ben."
~ Lily Tomlin
Wil je, kun je, en wil je kunnen verdragen?
(dat je een ander leven hebt dan je had besteld)
januari 2021
Over emotieregulatie, de fabeltjesfuik en alternatieve werkelijkheden tijdens Corona.
Ik wil gráág kunnen verdragen, ik wil een draagkrachtig mens zijn.
Vooral in deze tijden.
Maar tussen draaglast en draagkracht zit verschil.
Mensen vluchten op allerlei manieren uit de realiteit. Dat is van alle tijden, maar nu zie ik iets bijzonders: ook mensen van wie ik het niet zou verwachten, stabiele personen met steady banen en posities, zie ik wankelgedrag vertonen. Die zie ik het ook niet meer weten, waarschuwen dat de rek eruit is, murw of juist opgefokt worden.
Wat me ook opvalt is de zichtbaardere moeite met emotieregulatie. Weer of meer gaan roken of drinken dan voor Corona is er een. Online koopgedrag (puzzels! bordspellen!) en de overspannen pakketbezorgers laten zien dat mensen massaal afleiding zoeken. Da’s ook een coping-mechanisme: dempen, dempen, vooral niet voelen.
Afleiding van wat is. Dempen van hetgeen je niet de hele tijd wilt zien, voelen en denken: onrust, onzekerheid over de toekomst.
Duikende of opruiende politici, ontvlambaar oproer, betweters en meeweters in de media helpen daar dan ook niet bij.
Ik denk dat véél mensen nu moeite hebben met het hanteren van het dagelijks leven.
Want waar ontdeed een mens zich zoal van opgekropte emoties, frustratie, moe(deloos)heid, angsten of zorgen, vóór Corona?
Nou, dampend in de sportschool of de voetbalkantine bijvoorbeeld, of schreeuwend in het stadion. Dansend op een festival of concert… shoppend in de winkelstraat, latte drinkend kletsend op een terrasje...
Ik denk dat iederéén z’n reguliere emotieregulatie-strategie kwijt is.
Mij deed het veel dat ik meerdere malen winkelmedewerkers en mensen op straat totaal uitgekafferd en beschreeuwd zag worden, enkel omdat er werd aangesproken op het naleven van Coronaregels.
Dat mensen elkaar zo behandelen, dacht ik. Klaarblijkelijk zó’n kort lontje hebben.
Wat gebeurt daar dan wel niet achter die voordeur?! (Toen ik dit schreef waren de avondklokrellen nog niet eens aan de hand)
Ik begon bepaalde wijken, winkelcentra en winkels te mijden omdat ik er steeds overprikkeld vandaan kwam.
En ik ben toch echt geen angstig of mijdend figuur.
Het aanschouwen van mensen in de fabeltjesfuik intrigeert me ook.
Ik probeer te begrijpen waarom zóveel mensen op alternatieve werkelijkheden zijn overgegaan.
Die virus(ont)kenners, vrijheid(be)strijders, dictatuurvrezers, reaguurders, wie zijn ze en wat drijft hen?
Ongehoord voelend, in kapitalen roeptoeterend, schaamteloze scheldpartijen. Bedreigingen aan het adres van eenieder die een genuanceerd tegengeluid probeert te laten horen, in gesprek probeert te gaan, herhalend wijzend op feiten.
Mensen die er graag andere feiten op na willen houden. “Ik kies mijn eigen feiten.” (Ik denk dat ze in de war zijn met een méning.)
We zitten in een tijdgewricht waarin zoveel ingrijpends gebeurt dat ik er niets van wil missen.
Maar daarom ga, nee moét, ik soms ook juist oogkleppen opzetten. Niet om te vluchten, maar omdat ik mijn handen vol heb aan de realiteit. Er past geen corona-ontkenner of populist meer bij.
Herkenbaar?
foto: Joost Swarte's Wees lief voor elkaar,
een van de Corona-mededelingen in de Toneelschuur.
